Przebaczaj swoim wrogom, ale nigdy nie zapominaj ich nazwisk.

 Jeśli stoisz w labiryncie, gdzie nic nie widać, potrzebna ci dłoń której możesz zaufać.

 Kiedy ktoś cię kocha, wymawia twoje imię inaczej.

 Świecie zaśnij
wreszcie, zdrętwiej, zemdlej
i nie rań więcej.

 Miłość jest tęsknotą po utraconej połowie nas samych.

 Jej ciche „dzień dobry” zabrzmiało jak „przepraszam, że żyję”.

 Nie nazwałbym głupcem nikogo, kto
dobrowolnie oddaje komuś serce.

 Przyjaciele przychodzą i odchodzą,
a rodzina zawsze zostaje.

 Są takie rzeczy, które bez względu na to, jak bardzo ich pragniemy, nie mogą się wydarzyć.

 Z cierpienia człowiek też może wyjść o coś bogatszy

 I już wiem, że trzeba nauczyć się odchodzić. Od ludzi. Od tego, co nas niszczy, co nam nie służy. Od miejsc przykrych i niezrównoważonych. Ale należy także dawać szanse w innych miejscach. Otwierać siebie z klucza. Przed kolejnymi sercami. Czasem po to, żeby dostać po mordzie. A czasem po to, by zaznać raju na ziemi.