Najpierw tęskniłam za nim. Tak do bólu, uśmierzanego litrową butelką taniego wina i snem. Potem, gdy mnie zostawił, tęskniłam do dnia, kiedy za nim nie tęskniłam. Gdy nie mogłam sobie przypomnieć takiego dnia, to piłam z rozpaczy i bezsilności jeszcze więcej i jeszcze tańsze wino.
Trudne sprawy stają się tylko trudniejsze, kiedy się je odkłada.
Rozumiem, że nie da się uciec przed przeznaczeniem. Niepotrzebnie próbowałam.
Zwierzęta nie znają naszego języka, ale bez wątpienia rozumieją język emocji.
Musicie być mocni mocą miłości,
która jest potężniejsza niż śmierć.
Nieważne, co przydarza Ci się w życiu. Ważne, co Ty z tym robisz.
Życie dostałem w spadku; śmierć sam sobie zadam!
Słowa nie kamienie, nigdy nas nie zranią.
Miłości nie da się poskromić.
Wiem, że emocje tak naprawdę nie są przechowywane w sercu. Musi jednak gdzieś w nas istniec dla nich jakieś miejsce. To miejsce ma poszarpane i ostre krawędzie, dopóki ktoś nas nie pokocha. I wtedy, zupełnie jak szorstki kamień dotykany przez rzesze ludzi, po latach owe krawędzie stają się gładkie.
Może mi napiszą na grobie: UMARŁ OD NADMIARU ŻYCIA.
