Na pewno właśnie na tym polega piekło. Na powtarzalności.

 Bo tak naprawdę każdy z nas pragnie tylko jednego: wiedzieć, że jest dla kogoś ważny.Że bez niego czyjeś życie byłoby uboższe.

 Tylko słabi na umyśle nie chcą się poddać wpływowi literatury.

 Świat się zmienia, słońce zachodzi, a wódka się kończy.

 ,, Nie żałuj umarłych, Harry, żałuj żywych, a szczególnie tych, którzy żyją bez miłości"

 Ludzie kochają zwycięzcę. Podziwiają go. Zachwycają się nim, więcej, wielbią. Opisują go, używając słów takich jak bohater, odwaga i wytrwałość. Garną do niego, chcą go dotykać. Pragną być tacy, jak on. Ale dlaczego? Jakie cechy zwycięzcy chcemy naśladować? Jego zaślepioną pogoń za czczą chwałą? Jego rozdętą samolubną obsesję, by zawiesić na szyi kawałek metalu? Gotowość poświęcenia wszystkiego,
w tym ludzi, żeby w imię zdobycia tandetnej statuetki być lepszym od innych na sztucznej nawierzchni? Dlaczego oklaskujemy ten egoizm,
tę miłość własną

 Świat jest kolorowy tylko ludzie to daltoniści :(

 Szczęście, którego wyczekujemy, potrafi zburzyć to, które właśnie przeżywamy.

 Łatwiej zapamiętujemy to, co dostajemy w darze, niż to, co zdobywamy.

 Młodość mami obietnicą szczęścia, lecz potem człowiek zderza się ze smutną rzeczywistością.

 Bo być matką to nie tylko urodzić dziecko. To także uczestniczyć w jego życiu.