Wiecie kiedy można nazwać ludzi przyjaciółmi?
Gdy zapłakany przychodzisz znienacka a oni wiedzą co powiedzieć. Gdy wiedzą kiedy dać Ci kopa, i nie boją się Ci spojrzeć w oczy po powiedzeniu prawdy o wszystkim dookoła. Tacy którzy słysząc o Twoich marzeniach będą Cię wspierać, nieważne jak bardzo nierealne by były. Będą w Ciebie wierzyć, gdy sam w siebie zwątpisz.
Przyjaźń polega na tym, że nie musimy nic mówić, wystarczy być, po prostu i to jest już coś. Niezależnie co byśmy robili, nawet najbardziej banalne czynności staja się ciekawe, bo są wykonane z przyjacielem.
Naszym dziełem są przyjaciele. Naszym dziełem są wrogowie. Ale sąsiedzi są Bożym dziełem.
Najwięksi wrogowie wywodzą się ze złych przyjaciół.
Czasami uważamy kogoś za przyjaciela i okazuje się, że to jednak prawda.
A poza tym przyjaźń nie polega na przytakiwaniu sobie. Czasem musi boleć.
Prawdziwi przyjaciele nie odchodzą. Nie oceniają nas i szanują wszystko co robimy, każdy nasz wybór. Zawsze są przy nas w gorszych momentach, wspierają. I nie ma słów na to żeby wystarczająco im podziękować.
Przyjaciel to osoba, która zna cię na wylot, a ciągle cię lubi. Nie jest zazdrosna o twój sukces, nie ubliża ci, nie mówi za twoimi plecami źle o tobie. Przyjaźń to zrozumienie, zaufanie, podobne myślenie, wspólnie spędzony czas, to pomoc w trudnych chwilach.
Prawdziwa przyjaźń jest jak zdrowie, nie zdajemy sobie sprawy z jego wartości do czasu, gdy je stracimy.
Przychodzi taki czas, kiedy musisz wybrać między tym, co jest prawe, a tym, co jest proste. Ale jeżeli masz dość szczęście, by kochać i być ukochanym, zrozumiesz, że prawda i miłość są jednym i tym samym.
Tak, tak, Antonio, zyskałeś szacunek, ale straciłeś przyjaciół. To kwintesencja losu szamana.
