Czuł się zupełnie sam. Przeszłość była martwa, przyszłość niewyobrażalna.

 Musimy dążyć do ideału, choćbyśmy nigdy nie mieli go dosięgnąć.

 W najlepszym wypadku zaufanie jest próżnym zajęciem. W najgorszym może doprowadzić do śmierci.

 Nie można przecież wciąż być uprzejmym i towarzyskim. Po prostu nie można nadążyć.

 Ani Antoni na morzu wiatru nie dogoni.

 Ludzkość chętniej jednoczy się w dążeniu do wojny niż w dążeniu do pokoju.

 Już w chwili narodzin nosimy w sobie nieuchronność odejścia.
Wszystko musi kiedyś przeminąć, zakończyć się, zniknąć bezpowrotnie, albo przejść do innego wymiaru, nieosiągalnego dla nas, pozostających w tym samym miejscu...
Tak, ale Anna była kimś stałym w niestałości świata, nieprzemijającym światłem w szarym dniu, radością, która nie jest tylko przebrzmiałą muzyką, ale dźwiękiem, którym drga każda chwila życia...

 Człowiek uwalnia się od wielu rzeczy, kiedy się nie boi.

 Wszyscy wracają kiedyś do miejsc, z których chcieli uciec.

 Siłę psychiczną zyskuje się, poznając swoje słabości.

 Bywają marzyciele, którzy obchodzą rocznice pojawienia się ich fantastycznych wizji.