Tylko mój ból jest bardziej niemy niż mój gniew.

 Każdy powinien umierać w czyiś ramionach.

 Wracam do domu z uczuciem tęsknoty. Takiej dziwnej tęsknoty, nie wiadomo ani za czym, ani za kim. Takiej tęsknoty chyba metafizycznej, na którą pomagają tylko ciepłe dłonie. Nie chcę sam spędzić reszty tego wieczoru.

 Oddycha się tu melancholią bardzo szczególną, melancholią krańców świata.

 Potrafił zrozumieć, że człowiek może chcieć odejść i jednocześnie bać się podróży.

 Mieć wielu przyjaciół to nie mieć żadnego.

 Normalny człowiek nie robi rzeczy, których musiałby się wstydzić.

 Smutek jest czasem naszym ostatnim szczęściem.

 Tak, zakochałam się. Ale nie wiedziałam, że to tak nieznośna choroba.

 Płacimy tak drogo za nowe doświadczenia,
ponieważ nie wykorzystujemy starych.

 Posiadam zdolność poznawania ludzi i to mnie czyni nieufnym i nieszczęśliwym.