Ideału nie szukam, ale idioty też nie...

 Kiedy jest najciemniej, wtedy błyska znowu nadzieja.

 Z mądrym człowiekiem to i pogadać ciekawie.

 I zdawało mi się, że gdybym chciał, mógłbym przebić go palcem i nie znalazłbym w środku nic – chyba może trochę sypiącego się śmiecia.

 Bo są tacy, którzy kochają być w rozpaczy.

 Myślałam, że popływamy. Dalej, rozbieraj się.

 Zrozumiałem, że choćby nie wiem jak się kogoś kochało, długo nie widziana twarz w końcu zaciera się w pamięci.

 Nie wiem, co się dzieje na świecie, bo okna mam pozasłaniane.

 Mówi się, że człowiek docenia ogród dopiero w pewnym wieku i myślę, że jest w tym trochę prawdy. Ma to chyba związek z wielkim cyklem życia. Niepowstrzymany optymizm młodych roślin po ponurej zimie ma w sobie coś z cudu, można z radością przyglądać się dokonującej się co roku przemianie i temu, jak natura ukazuje różne części ogrodu z ich najlepszej strony

 Przeszłość potrafi ranić.
Moim zdaniem możesz od niej uciekać lub uczyć się z niej.

 Skoro jest tak świetnie, dlaczego nie jest dobrze?