Na pewno coś knuje...

 Ale pamiętaj, że czasem ludzie, których nękasz, stają się silniejsi, niżbyś chciała.

 Miłość oznacza, że wiesz, kiedy pozwolić komuś odejść.

 Wszystko, co dobre, od początku ostrzega cię końcem.

 Sprawy zawsze wydają się prostsze, kiedy spojrzymy na nie przez ramię, prawda?

 Trzeba być cierpliwym,
a wszystko się zmieni na lepsze.

 Większa moc boska, niż złość ludzka.

 Siedzisz mi w głowie tak,
jak potrafią tylko nieobecni…

 Andrzej to bardzo troskliwy mąż i ojciec, a co dla mnie najważniejsze - zawsze dotrzymuje słowa.

 Żyjemy długo, bardzo długo i pracowicie, w przerwach pomiędzy intensywnymi momentami największego smutku – i także największej radości, żyjemy w ekstatycznych momentach,
lecz pomiędzy nimi trwają epickie przerwy.
W życiu najwięcej jest właśnie tych przerw, które, spragnione może następnej epifanii, lękające się następnej klęski, rozpościerają się między wielkimi i rzadkimi momentami jak łagodny płaskowyż, w wysokich górach. Póki znajdujemy się na płaskowyżu nie umiemy nigdy zgadnąć, co jeszcze się wydarzy, co przyniesie następne gwałtowne uderzenie życia. Nieraz myślimy, że nic się już nie wydarzy, że smutek nigdy się nie skończy. Ale na ogół mylimy się – zawsze przychodzi następny wstrząs,
czasem też następna radość. Zawsze przychodzi
kolejny rozdział, a w nim ukryte skarby –
żyjemy w chwili i w trwaniu.

 Oddycha się tu melancholią bardzo szczególną, melancholią krańców świata.