Mówią, że strach jest chorobą.

 Można kochać kogoś bez wzajemności, dopóki jest wart uczucia. Dopóki zasługuje na miłość.

 Niechętnie mówimy o śmierci. I niechętnie godzimy się ze świadomością, że prędzej czy później i tak wszyscy umrzemy. Strach przed śmiercią to tak naprawdę strach przed nieznanym. To naturalne uczucie, nikt z nas bowiem nie ma pewności, czy po tym, jak odejdziemy już z tego świata, cokolwiek czeka nas dalej.

 Zwyczajny człowiek.
Okrutny, głupi, mściwy.
Jak wszyscy.

 Cud może nastąpić tylko tam, gdzie zetkną się dwie miłości.

 To, że coś przeżyłam, wcale nie znaczy, że poznałam tego znaczenie.

 Bywają takie dni i noce, które zmieniają wszystko. Bywają takie rozmowy, które są w stanie wywrócić do góry nogami cały nasz świat. Nie możemy ich przewidzieć. Nie możemy się na nie przygotować. Czyhają gdzieś, zapisane w łańcuchu pozornych przypadków, nieuchronne jak świt po ciemności.

 Nikt nie będzie mi mówił, jak mam żyć, bo nikt za mnie nie umrze.

 Bo nic nie jest równie doskonałe jak wytwór wyobraźni.

 Siedzę tu każdego poranka i marzę o wylaniu mojej kawy na wszystkie ulice, żeby wreszcie się obudziły.

 Kto żyje w strachu, nigdy nie będzie wolny.