Kobieta, która publicznie się rozbiera, przypomina mi reżysera filmu kryminalnego, ...

 Nikt na świecie nie jest zupełnie sam. Wszyscy są jakoś ze sobą związani.

 Nic nie jest gorsze niż poczucie nienaruszalności, które wydaje człowieka na pastwę jego lęków.

 Ludzie lubią komplikować sobie życie, jakby już samo w sobie nie było wystarczająco skomplikowane.

 Najbardziej obawiam się śmierci mojej wyobraźni.

 Nie musisz się zgadzać na coś, co budzi twój sprzeciw. Nie staraj się nikogo uszczęśliwiać kosztem samej siebie.

 Czuł się zupełnie sam. Przeszłość była martwa, przyszłość niewyobrażalna.

 Jeszcze pamiętam dobrze, co to znaczy być samemu, tak całkiem, i mimo że nie wyglądam na takiego faceta, co przejmuje się podobnymi sprawami, czasami jakoś tak robi się chujowo, tak szaro, buro i nijako, jakby ciągle w mojej głowie padał deszcz albo topniał śnieg i mieszał się ze żwirem dopiero co nasypanym przez posypywarki, jeden szlam bez żadnego koloru, bez niczego, w którym człowiek się rozpuszcza, w którym się tonie i nie ma za co się chwycić, i nie ma żadnej osoby, która mogłaby podać gałąź, żeby mnie wyciągnąć, i coraz bardziej wtedy czuję to wszystko, jak szlam wpada mi do ust, kiedy oddycham, całe je zakleja, jak czasami we śnie wchodzi przez przełyk do żołądka.

 Przynajmniej raz w życiu kobiecie należy się szczęśliwe małżeństwo.

 Wystarczy jedno pokolenie, aby postawić założenia kultury na głowie.

 Być niedocenioną to świetna rzecz.