Nie mogę chodzić z tobą ulicami naszego życia.

 Tak bardzo cię kocham, ale dlaczego cię kocham, nigdy się nie dowiem.

 Martwi mogą zostać bohaterami, bo nie sprawią nam już zawodu.

 Zaczyna się od jednego kłamstwa, a potem nie wiadomo już, jak się powstrzymać od kolejnych.

 Jak mówią Francuzi: im więcej zmian, tym bardziej jest tak samo.

 Tylko wielkiego człowieka stać na przeprosiny.

 Podanie ręki jest naprawdę niedoceniane jako czynność intymna. Całuje się znajomych albo kolegów, mimochodem, żeby powiedzieć cześć albo do widzenia. Można nawet pocałować przyjaciela prosto w usta. Szybko objąć kogoś, kogo się zna. Nawet spotkać kogoś na przyjęciu, zabrać go do domu, przespać się
z nim i nigdy już go nie zobaczyć.
Ale podać sobie ręce i stać, trzymając się
za nie, czuć te prądy, które powstają wtedy między dwojgiem ludzi? Czułość takiego aktu, obietnica w nim zawarta to coś,
co dzielicie z nielicznymi ludźmi w życiu.

 Nie da się osiągnąć pełni szczęścia bez odrobiny szaleństwa.

 Bo choć dla czasu staje się nicością, ona jest dla mnie całą wiecznością.

 Świat ludzi był dla nich jak płonący sen, bez znaczenia i następstw, był igrzyskiem ich czarów i niegodziwości (..)

 Rzadko dostajemy to, czego chcemy.