Znajdź mnie szybko. Zanim znajdzie mnie kto inny.

 Rozłąka jest dla miłości tym, czym wiatr dla ognia - małą gasi a wielką roznieca.

 Jeszcze pamiętam dobrze, co to znaczy być samemu, tak całkiem, i mimo że nie wyglądam na takiego faceta, co przejmuje się podobnymi sprawami, czasami jakoś tak robi się chujowo, tak szaro, buro i nijako, jakby ciągle w mojej głowie padał deszcz albo topniał śnieg i mieszał się ze żwirem dopiero co nasypanym przez posypywarki, jeden szlam bez żadnego koloru, bez niczego, w którym człowiek się rozpuszcza, w którym się tonie i nie ma za co się chwycić, i nie ma żadnej osoby, która mogłaby podać gałąź, żeby mnie wyciągnąć, i coraz bardziej wtedy czuję to wszystko, jak szlam wpada mi do ust, kiedy oddycham, całe je zakleja, jak czasami we śnie wchodzi przez przełyk do żołądka.

 Cofnąć czas? Po co? Jak coś ma się zepsuć to i tak zepsuje.

 Czasem ogarnia mnie poczucie winy, że jestem szczęśliwy.

 Powiedzcie mojej babci, że zachowałam się jak trzeba.

 Na samotność bowiem skazują człowieka nie wrogowie, lecz przyjaciele.

 Mało który mężczyzna ma na tyle imaginacji, by wymyślać różne czułe słówka.

 - Rose jest twarda. Poradziłaby sobie.
- Nie widziałeś, jak cierpiała – odparła z uporem. –
Płakała.
- I co z tego? Wszyscy czasem płaczą. Ty również.
- Ale nie ona.

 W miarę posuwania się po osi czasu, szansa przeżycia spada w końcu do zera dla każdego.

 Z czego żyję? Z przyzwyczajenia, proszę pana.