Człowiek jest zdumiewający, ale arcydziełem nie jest.

 Tylko niektórzy ludzie umieją znieść dobrobyt.Innych ludzi, oczywiście.

 Człowiek ma w sobie zawsze dwa oblicza. Jedno z nich widać bardziej niż drugie, które tylko ostrożnie wygląda z wewnątrz, bojąc się, że zostanie spłoszone. Nie zawsze, to bardziej widoczne, ludzkie oblicze, jest tym obliczem prawdziwym. 

 W każdym z nas siedzi więcej niż jeden człowiek.

 Ukórz się, dumny człowieku,i przede wszystkim złam swoją dumę.

 Słabi nigdy nie potrafią przebaczać. Przebaczenie jest cnotą silnych.

 A jak wyjdzie śmiesznie? Ludzie się pośmieją i koniec. Wielkość nie boi się śmieszności.

 Z chwilą, gdy nienawidzimy jakiegoś
człowieka, nienawidzimy w jego obrazie
czegoś, co tkwi w nas samych. Nie oburza
nas bowiem coś, czego w nas samych nie ma.

 Dlaczego nie miałbym mówić tego, co myślę?
Dlaczego mam ukrywać swoje uczucia,
uśmiechać się i mówić
dokładnie takie same rzeczy, jak wszyscy.

 Człowiek nigdy nie jest aż tak zajęty, by nie móc poplotkować.

 Po co mieszkanie, jeśli tylko jeden człowiek ma się cieszyć jego ciepłem?