Każdy jest jak książka, tylko ludzie mają róże okładki.

 Zamykaj każdy zły dzień i nie wracaj do niego.
Zrobiłeś, co mogłeś. Palnąłeś przy tym parę gaf
i niedorzeczności. Zapomnij o nich tak szybko, jak
tylko potrafisz. Jutro będzie nowy dzień. Rozpocznij
go bez zmartwień, w nastroju zbyt dobrym, aby
przejmować się bzdurami z przeszłości.

 Pomiędzy paradoksem a prawdą zachodzi ta różnica, że pierwszy rozjaśnia przedmiot silnym światłem
z jednej strony, a druga słabym światłem z wielu.

 Kiedy ludzie są tego samego zdania co ja, mam zawsze wrażenie, że się pomyliłem.

 Czasem- mówi Tobias,
obejmując mnie ramieniem-ludzie

po prostu chcą się czuć szczęśliwi, nawet jeśli to złudzenie.

 Nie należy potępiać człowieka, ponieważ nigdy nie wiadomo, co się dzieje w jego duszy.

 (...) przekonałam się, że porządnych ludzi można szukać ze świecą.

 Nie widzimy jednak dwóch rzeczy – tego, że można być dla kogoś tylko pierwszym wyborem albo żadnym, bo pomiędzy nimi jest tylko nasza nadzieja. Druga rzecz jest za to taka, że nadzieja – zgodnie ze słowami Stephena Kinga – to największe skurwysyństwo jakie wyszło z puszki Pandory.

 Twardy człowiek jest jak szyba z hartowanego szkła wytrzyma wiele ale jak się rozpadnie to na milion kawałków, których już nie będzie dało się pozbierać.

 Najdalej zajdzie ten człowiek, który nie wie, gdzie idzie.

 Człowiek, który chce być tylko człowiekiem, szybko nim przestanie być.