Jak chcesz ratować świat, skoro nie umiesz uratować siebie?

 Są w życiu rzeczy, o które trzeba walczyć, ponieważ czas, jaki na nie zostaje, niekiedy jest krótszy, niż sądzimy.

 Kto odchodzi jest winien. Zbrodnia i kara, wina i zadośćuczynienie. A zadośćuczynieniem ma być jego samotność. Albo karą. I odrzucenie.

 Fatalne jest to, że człowiek coraz to osiada na jakieś mieliźnie. Domu, pracy, przyzwyczajeń...

 Kultura wyzwala ciało od zniewolenia pracą i usposabia go do kontemplacji.

 Udając słabość zyskujesz władzę.

 Ważniejsze jest nie zwycięstwo, lecz właściwe wykorzystanie zwycięstwa.

 Okazuje się, że nie można przespać tego, co złe.

 To o czym marzysz, ziści się, ale jeśli nie będziesz uważać, pozostaniesz ślepa, aż będzie za późno.

 Uczucia są jak woda,zawsze dopasowują się do otoczenia.

 Czasami miłość wiedzie w otchłań nas samych, a co gorsza ludzi, których kochamy.