Mówię ci, że człowiek jest nieszczęśliwy, ponieważ nie wie, że jest szczęśliwy. Tylko dlatego. A kto to wie? Ten, kto był początkowo szczęśliwy? Nie, ale ten, kto doświadczył nieszczęścia. Ten, który czuje, że los mu się udał.
Całkiem sobą każdy może być tylko dopóty, dopóki jest sam; kto zatem nie lubi samotności, ten nie kocha też wolności.
Świat jest moim wyobrażeniem.
Wolnym bowiem jest człowiek tylko wtedy, gdy jest samotny.
Pełno na ziemi ludzi, co nie zasługują by do nich mówić.
Każdy człowiek potrzebuje stale nawet pewnej ilości trosk,
cierpień lub biedy,
tak jak okręt potrzebuje balastu,
by płynąć prosto i równo.
Nasze życie można też ująć jako niepotrzebny epizod zakłócający błogi spokój nicości.
Zdrowy żebrak jest szczęśliwszy niż chory król.
Jeśli potrafimy w przeciwniku zrodzić poczucie, że prawdziwość jego przekonania wielce byłaby dla niego samego szkodliwa, porzuci je tak szybko jak nieopatrznie złapane gorące żelazo.
Los jest okrutny, a ludzie żałośni.
Po innych bowiem ludziach, w ogóle po świecie zewnętrznym, nie należy w żadnym wypadku oczekiwać zbyt wiele.
Aby życie było mądre, najważniejsza jest dobrze pojęta troska, po części o naszą teraźniejszość, po części o naszą przyszłość, tak aby jedno nie było przeszkodą dla drugiego.