Daniel Olbrychski jest jednym z najbardziej znanych i cenionych aktorów w Polsce. Mężczyzna zasłynął rolami zarówno filmowymi, jak i teatralnymi. Co wiadomo o jego życiorysie, przebiegu kariery oraz życiu prywatnym?
Daniel Olbrychski: życiorys
Z dostępnych źródeł można dowiedzieć się, że Olbrychski urodził się 27 lutego 1945 roku. Przyszedł na świat w Łowiczu, lecz w dzieciństwie mieszkał również w Łodzi, Czerniewie oraz Drohiczynie. Już od najmłodszych lat chętnie brał udział w przedstawieniach i występach scenicznych. Był uczniem szkoły muzycznej w klasie skrzypiec. W młodości trenował boks, szermierkę, biegi, judo i badmintona.
Rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, lecz ze względu na duże zaangażowanie w aktorstwo ukończył ją eksternistycznie dopiero po jakimiś czasie. Przez jakiś czas mieszkał we Francji, co pozwoliło mu biegle poznać tamtejszy język.
Aktor trzykrotnie brał ślub. Jego pierwsza partnerką życiową doczekał się syna Rafała. Następnie, poślubił dziennikarkę Zuzannę Łapicką, z którą ma córkę Weronikę. Aktualnie jego małżonką jest teatrolożka Krystyna Demska. Z pozamałżeńskiego związku z aktorką Barbarą Sukową ma syna Wiktora. Oprócz tego, jego romans z Marylą Rodowicz był jednym z najgłośniejszych w tamtym czasie w Polsce.
Daniel Olbrychski: kariera
Olbrychski na scenie zadebiutował już kiedy był w liceum. Na początku kariery aktorskiej zagrał między innymi w filmie Popioły w reżyserii Andrzeja Wajdy. Na przestrzeni lat wcielił się w wiele ról, które na stałe zapisały się w historii polskiej kinematografii. Między innymi, można było oglądać go w filmach: Potop, Brzezina, Ziemia obiecana, Pan Wołodyjowski oraz Panny z Wilka.
Oprócz tego, aktor grywał mniejsze lub większe role w serialach telewizyjnych. Telewidzowie mieli okazje zobaczyć go w produkcjach takich jak: Klan, Czas honoru, Lekarze oraz Dwie strony medalu.
Na przestrzeni lat Olbrychski zdobył wiele nagród i wyróżnień. Nie bez powodu nazywa się go jednym z najlepszych aktorów w Polsce.
Daniel Olbrychski: cytaty
- Wiem, czym jest sława, pieniądze, festiwale, nagrody, życie w Nowym Jorku, Hollywood czy w Paryżu. Ale dobrze mi z tym, że mieszkam nad Wisłą. (…) Mogę coś zagrać, ale nie muszę. Gdy ominie mnie jakaś rola, myślę: jaka szkoda, dzięki Bogu.
- Kiedy zaczynałem karierę, sądziłem, w naiwności ducha, że zawsze będę grał to, co czuję, a więc bohaterów prostolinijnych i szlachetnych.
- Na szczęście, mimo że dobiegam wieku emerytalnego, nikt nie proponuje mi odpoczynku. W Polsce robi się niewiele filmów, więc cieszę się, że mam więcej propozycji ze świata.
- Aktorów się długo nie pamięta. Z bardzo nielicznymi wyjątkami. Pamięć po śmierci zamieniłbym na spowolnienie czasu.
- W aktorstwie trzeba mieć przed oczyma, że nie wolno grać, tylko starać się być sobą.
źródło zdjęcia: wikipedia.pl
