1 lutego 2024 roku przypada 12. rocznica odejścia Wisławy Szymborskiej, wybitnej polskiej poetki i laureatki Nagrody Nobla. Co pozostawiła po sobie?
Szymborska, jedna z najczęściej tłumaczonych polskich autorek, dotarła do serc czytelników na całym świecie, przekraczając granice językowe. Jej niezwykła zdolność ukazywania głębokich prawd życiowych sprawiła, że stała się nie tylko znakomitą poetką, ale także symbolem polskiej literatury.
Kim była Wisława Szymborska?
Maria Wisława Anna Szymborska-Włodek, znana szeroko jako Wisława Szymborska, przyszła na świat 2 lipca 1923 r. w Prowencie, będącym obecnie częścią Kórnika. Urodziła się w rodzinie o głębokich korzeniach intelektualnych. Jej ojciec, Wincenty Szymborski, nie tylko był byłym wiceprezydentem Rzeczypospolitej Zakopiańskiej, ale także zarządzał majątkiem hrabiego Władysława Zamoyskiego. Matka, Anna Maria Rottermund, również była częścią tej wybitnej rodziny.
Rodzice Wisławy Szymborskiej kilkukrotnie zmieniali miejsce zamieszkania. W styczniu 1923 r. przeprowadzili się z Zakopanego do Kórnika, a następnie do Torunia. Ostatecznie, w 1929 r., osiedlili się w Krakowie przy ul. Radziwiłłowskiej. To właśnie w tym pięknym mieście, bogatym w historię i kulturę, młoda Szymborska spędziła swoje młodzieńcze lata.
W Krakowie Wisława Szymborska rozpoczęła swoją edukację w szkole podstawowej i gimnazjum. Po wybuchu II wojny światowej, mimo trudnych warunków, kontynuowała naukę na tajnych kompletach. To okres, w którym rozwijała swoje umiejętności literackie, zaczynając tworzyć pierwsze wiersze.
W wieku 20 lat, w czasach okupacji niemieckiej, Wisława Szymborska podjęła swoją pierwszą pracę jako urzędniczka na kolei.
ZOBACZ TAKŻE: 18. rocznica śmierci Jana Twardowskiego! Wciąż żywy w swoich przekazach
Od 1945 r. Wisława Szymborska aktywnie uczestniczyła w dynamicznym życiu literackim Krakowa. W trakcie studiów polonistycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim dołączyła do grupy literackiej "Inaczej", gdzie zetknęła się z innymi młodymi talentami, w tym z Czesławem Miłoszem. To w tym okresie, pełnym intensywnych dyskusji i kreatywnych poszukiwań, rozwijała swoje literackie umiejętności.
Wisława Szymborska – Nagroda Nobla
Dorobek Wisławy Szymborskiej jest imponujący, pełen wyróżnień, odznaczeń i prestiżowych nagród. Jej wyjątkowy wkład w literaturę został uhonorowany wieloma zaszczytnymi wyróżnieniami.
Do grona jej osiągnięć zalicza się Nagrodę Herdera, Nagrodę Goethego oraz Nagrodę Fundacji im. Kościelskich. Te prestiżowe nagrody świadczą o uznaniu dla jej wyjątkowego wkładu w literaturę i sztukę.
Również państwo polskie doceniło jej zasługi, przyznając Wisławie Szymborskiej najwyższe odznaczenia. Order Orła Białego, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi oraz Złoty Medal "Zasłużony Kulturze Gloria Artis" to wyraz uznania dla jej wybitnego wkładu w polską kulturę.
Jednak koroną jej kariery było zdobycie Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1996 roku. To międzynarodowe wyróżnienie potwierdziło nie tylko jej geniusz literacki, ale także wpływ, jaki miała na światową literaturę.
Wisława Szymborska, dzięki swojej niezwykłej twórczości, pozostawiła trwały ślad w historii literatury, zdobywając serca czytelników i szacunek środowiska literackiego na całym świecie.
Najpiękniejsze cytaty z dzieł
Wisława Szymborska była wszechstronną poetką, a jej twórczość obejmowała różnorodne tematy i obszary życia. Pisała o sprawach filozoficznych, społecznych, codziennych i osobistych. Oto najpiękniejsze cytaty z jej dzieł:
“Żaden dzień się nie powtórzy, nie ma dwóch podobnych nocy, dwóch tych samych pocałunków, dwóch jednakich spojrzeń w oczy”
“Czytanie książek to najpiękniejsza zabawa jaką sobie ludzkość wymyśliła ”
„Ktoś tutaj był i był, a potem nagle zniknął i uporczywie go nie ma"
“Nie wierzę, by poezja mogła zmienić świat. Prawdziwi twórcy zła nie czytają wierszy.”
“Bez tej miłości można żyć, mieć serce puste jak orzeszek, malutki los naparstkiem pić z dala od zgryzot i pocieszeń, na własną miarę znać nadzieję, w mroku kryjówkę sobie wić, o blasku próchna mówić „dnieje”, o blasku słońca nic nie mówić. (Gawęda o miłości ziemi ojczystej).”
“Kiedy wymawiam słowo Przyszłość, pierwsza sylaba odchodzi już do przeszłości. Kiedy wymawiam słowo Cisza, niszczę ją. Kiedy wymawiam słowo Nic, stwarzam co, co nie mieści się w żadnym niebycie. (Trzy słowa najdziwniejsze)”
“Umrzeć - tego się nie robi kotu. Bo co ma począć kot w pustym mieszkaniu. Wdrapywać się na ściany. Ocierać między meblami. Nic niby tu nie zmienione, a jednak pozamieniane. Niby nie przesunięte, a jednak porozsuwane. I wieczorami lampa już nie świeci.”
“Nie rozpoznać mi tego lasu, nie szukać znaku na niebie. Niebo i las ściegami salw na śmierć zaszyto.”
“Migotały sny na białym płótnie. Dwie godziny księżycowej łuski. Była miłość na tęskną melodię, był szczęśliwy powrót z wędrówki.”
Twórczość Wisławy Szymborskiej cechuje się głębokimi refleksjami filozoficznymi, ironicznym humorem oraz unikalnym stylem literackim. Jej wiersze poruszają tematy życia codziennego, miłości, przemijania i ludzkich relacji. Otrzymała wiele prestiżowych nagród, w tym Nagrodę Nobla w 1996 roku. Jej dziedzictwo literackie, przekazywane poprzez precyzyjny język, pozostaje inspiracją dla czytelników na całym świecie.
