Wydana w 2007 roku książka pod tytułem „Bieguni” autorstwa Olgi Tokarczuk to nie opis podróży i przygód, a przemyślenia związane z życiem, człowiekiem i całym światem. Zapisane kartki gorąco zachęcają do refleksji na temat wszystkiego, co nas otacza. Książka została nagrodzona Literacką Nagrodą Nike oraz The Man Booker International Prize.
Refleksja
Olga Tokarczuk w tej książce postanawia skonfrontować siebie z samą sobą oraz swoim światem. Książka nie ma na celu opisać nam widoków i zabytków z podróży, a jedynie ma za zadanie przeprowadzić nas przez mapę wewnątrz siebie, aby dowiedzieć się, co to znaczy poruszać się i jaki w tym jest sens.
Książka jest pełna przemyśleń oraz emocji, która silnie wciąga czytelnika.
Nie jest to książka o podróży. Nie ma w niej opisów zabytków i miejsc. Nie jest to dziennik podróży ani reportaż. Chciałam raczej przyjrzeć się temu, co to znaczy podróżować, poruszać się, przemieszczać. Jaki to ma sens? Co nam to daje? Co to znaczy?
Poznaj 6 refleksyjnych cytatów z książki
1#
Świata jest zbyt dużo, lepiej więc skupić się na szczególe, nie na całości.
2#
Gdyby można było spojrzeć na świat bez żadnej ochrony, uczciwie i odważnie - pękłyby nam serca.
3#
„Nieważne , gdzie jestem”, wszystko jedno, gdzie jestem. Jestem.
4#
Nie znać nikogo i nie być przez nikogo rozpoznanym. Wyjść z własnego życia, a potem bezpiecznie wrócić.
5#
Czas zaś wydaje się prostym narzędziem do mierzenia drobnych zmian, szkolna linijka z uproszczoną podziałką - to zaledwie trzy punkty: było, jest i będzie.
6#
Jak wygląda świat, kiedy życie staje się tęsknotą? Wygląda papierowo, kruszy się w palcach, rozpada. Każdy ruch przygląda się sobie, każda myśl przygląda się sobie, każde uczucie zaczyna się i nie kończy, i w końcu sam przedmiot tęsknoty robi się papierowy i nierzeczywisty. Tylko tęsknienie jest prawdziwe, uzależnia. Być tam, gdzie się nie jest, mieć to, czego się nie posiada, dotykać kogoś, kto nie istnieje. Ten stan ma naturę falującą i sprzeczną w sobie. Jest kwintesencją życia i jest przeciwko życiu. Przenika przez skórę do mięśni i kości, które zaczynają odtąd istnieć boleśnie. Nie boleć. Istnieć boleśnie - to znaczy, że podstawą ich istnienia był ból. Toteż nie ma od takiej tęsknoty ucieczki. Trzeba by było uciec poza własne ciało, a nawet poza siebie.
