Słysząc słowo depresja dużo ludzi ma przed oczami tylko jeden obraz tej choroby. W rzeczywistości depresja dzieli się na różne typy, które przejawiają się na wiele sposobów oraz posiadają inne źródło. Przykładem może być depresja endogenna oraz egzogenna. Ta pierwsze jest efektem zaburzeń funkcjonowania układu nerwowego (wewnętrzna). Egzogenna natomiast może wystąpić po przeżyciu traumatycznych doświadczeń (zewnętrzna). Innym typem depresji jest również dystymia, która przez wielu jest ignorowana i nieznana. Na czym jednak polega i jak się objawia?
Dystymia
Inaczej depresyjne zaburzenia osobowości lub przewlekły smutek. Opiera się na przewlekłym smutku lub obniżeniu nastroju, który trwa co najmniej 2 lata. Stanowi łagodniejszą formę depresji, ale jest tak samo ważna i w ten sam sposób potrafi wpłynąć na życie osoby chorej oraz jej otoczenia.
Osoby cierpiące na dystymie odczuwają nieustanny smutek, zapominają, na czym polega radość z życia i zaczynają wierzyć, że ich stan jest czymś naturalnym i normalnym. Ludzie przez to nie zdają sobie sprawy z tego, że chorują na pewien rodzaj depresji, a więc nawet nie podejmują się leczenia. Przez to też dystymia, nie leczona, potrafi trwać całe życie, wpływając na życie danej osoby oraz jej bliskich.
Mimo ze dystymia nie przejawia się poprzez poważne i destrukcyjne myśli, które mają miejsce przy depresji endogennej lub egzogennej, to nadal stanowi duże zagrożenie dla zdrowia i życia człowieka.
Cechy dystymii
Dystymia przejawia się nie tylko poprzez nieustanny smutek, ale również pojawiają się problemy ze snem, zaburzenia głodu, ciągle uczucie zmęczenia, bezsensu, beznadziejności i braku motywacji. Co więcej, pojawia się niska samoocena oraz obniżone poczucie własnej wartości. Dodatkowo osoba chora ma problemy z podejmowaniem decyzji.
Młodzież i dzieci przejawiają dystymie w nieco inny sposób. Część cech jest taka sama, jednakże młodzi ludzie mogą dodatkowo okazywać rozdrażnienie, nerwowość, pojawia się anhedonia oraz niechęć nawiązywania relacji z rówieśnikami.
Należy pamiętać, że jakiekolwiek z wyżej podanych cech powinny utrzymywać się przez co najmniej dwa lata, aby można podejrzewać pojawienie się dystymii. Remisja, czyli czas, w którym choroba nadal jest obecna, ale nie przejawia żadnych cech, trwa natomiast około 2 miesiące.
W przypadku dystymii źródłem jest podłoże biologiczne. Największy wpływ mają czynniki genetyczne. W mniejszej ilości źródło posiada charakter nerwicowy.
Sposób leczenia
Dystymia, tak samo, jak inne typy depresji, wymagają konsultacji z lekarzem. Na samym początku najważniejsze jest jednak, aby zaobserwować i zrozumieć, że możemy mieć do czynienia z tą chorobą. Wizyta z lekarzem oraz terapie stanowią natomiast podstawę przy powracaniu na odpowiednie tory. Regularne wizyty oraz zażywanie leków stanowią klucz do lepszego jutra.
Należy pamiętać, że dystymia oraz inne typy depresji to rodzaj choroby psychicznej, a więc jej objawy nigdy nie powinny być ignorowane i brane za coś naturalnego. Ważne jest również, aby w walce z chorobą nie być samemu. Obecność bliskich oraz ich wsparcie jest bardzo ważne przy powrocie do zdrowia.
