Cóż za zdumiewające jest to, że człowiek może pogodzić się z nędzą swojego życia; przeżywa ból, cierpi, umiera i mimo to każdego ranka rzuca wyniosłym spojrzeniem na niebo bez cienia strachy czy gniewu.
Nie można całkowicie zrozumieć świata nie znając filozofii. Filozofia jest bowiem jak szkło powiększające, które ujawnia nam ukryte szczegóły rzeczywistości, które bez niej mogą umknąć naszej uwadze.
Czymkolwiek jest istota, nie może przestać istnieć. Bycie jest niezależne od naszej świadomości. Istota, która cokolwiek rozumie, zna swoje bycie tak, jak rozumie naturę rzeczy prawdziwych.
Jestem zwolennikiem poszukiwania prawdy, bo to jedyna rzecz, która właściwie nie oszukuje ludzi. To jest siła, która cnót obudza, która łagodzi, nasyca, której możemy bezkarnie nie oszczędzać.
Czym jest człowiek w naturze? Nic w porównaniu z nieskończonością, wszystko w porównaniu z nicością, pomiędzy nic a wszystko.
Istnieje tylko jeden rzeczywisty heroizm: zobaczyć świat takim, jakim jest i go kochać. Świat talentów, cierpień i szans.
Czas, który widzisz na zegarze, nie jest tym samym czasem, który przepływa w tobie, zmieniając cię. To jest twoje życie. Pamiętaj o tym.
To nic specjalnego, że musimy umrzeć. To nie jest nic specjalnego. Zawsze mnie to zastanawiało, dlaczego wszyscy wszędzie przypisują taką wagę temu, że musimy umrzeć. Jest to jedna z rzeczy, które nie możemy uniknąć. Najważniejsze, co musimy zrobić, to pojąć istotę śmierci. To jest nasza jedyna praca. To jest nasza najważniejsza, najpilniejsza i najbardziej pilna praca. Jest to najważniejsze, co musimy zrobić w światowych sprawach.
Wszystko, co nas spotyka w życiu, ma swój sens. To, co możemy przyjąć z pokorą, staje się łaską. To, co niezrozumiałe, staje się zadaniem.
Tym, co czyni człowieka wrażliwym na filozofię, nie jest zdolność subtelnej myśli, ale raczej pewne uprzedzenie przeciwko niemyśleniu i lęki, które stąd wynikają.
Człowiek jest tym, co jest tylko wtedy, gdy się staje czymś innym; jest jednostką, ale taką, która istnieje tylko dzięki społeczeństwu.
Człowiek jest tym, co ukrywa, to znaczy podmiotem, który stale znika przed tym, co może być przedmiotem dla siebie, samym, ukrywającym prawadziwy byt, a z tym samym przekładającym swoje bycie na istnienie.