Coś się kończy, coś się zaczyna.

 Tchórz [...] umiera po stokroć. Człek mężny umiera tylko raz. Ale Pani Fortuna sprzyja śmiałym, tchórzów w pogardzie mając.

 – Powiedz mi, jak mnie kochasz.
– Powiem.
– Więc?
– Kocham cię w słońcu. I przy blasku świecy.
Kocham cię w kapeluszu i w berecie.
W wielkim wietrze na szosie i na koncercie.
W bzach i w brzozach, i w malinach i w klonach.
I gdy śpisz. I gdy pracujesz skupiona.
I gdy jajko roztłukujesz ładnie –
nawet wtedy gdy ci łyżka spadnie.

 Prawda jest jak tlen, otrzymasz zbyt wiele i się rozchorujesz.

 Mogłabym go zabić, a on, nawet konając, nie pomyślałby o zemście.

 Miłość nie mogła się wyczerpać. Ona się nigdy nie wyczerpuje, tylko... czasami tak trudno nam wsłuchać się w siebie i otworzyć na drugiego człowieka.

 Nie porównuj się z nikim. Wyrządzasz sobie tym wielką krzywdę.

 Trudniej jest być nieszczęśliwym, kiedy się je lody.

 Strzeż się tego, czego pragniesz. Bo możesz to dostać.

 A w czasach pogardy ten, kto jest sam, musi zginąć.

 Kocham ciebie, i zamierzam dopilnować obietnicy, którą mi złożyłeś. Jeśli wrócisz, wyjdę za Ciebie. Jeśli nie dotrzymasz słowa, złamiesz mi serce.