I zwyciężę, bo nie mam innego wyjścia.
Ile razy miałem okazję zasiadać z liderami, zawsze pytałem o to, co sprawiło, że odnieśli sukces. Niezmiennie, odpowiedź brzmiała: 'Wizja'. Wiedziały dokąd chcą pójść. To się nazywa liderstwo.
Niebawem zrozumiesz, że to, co dziś wygląda,
jak poświęcanie się, okaże się zamiast tego najwspanialszą inwestycją, jaką kiedykolwiek zrobisz.
Pisać to znaczy nie przestawać biec. Nie przestawać biec to z kolei coś, co jestem w stanie robić wedle swojego uznania. Głównie dlatego piszę dalej. Bo po prostu chcę dalej biec.
Każdy musi to mieć. Coś takiego, o czym mógłby myśleć, odwoływać się do tego, gdy trzeba się do czegoś odwołać, gdy trzeba się do czegoś przymierzyć albo zaczerpnąć skądś sił, kiedy własne nie wystarczają. Trzeba mieć coś takiego, nosić w zanadrzu, dmuchać na to i chuchać, jak na największy skarb. Bo to jest największy skarb, tyle, że go nie widać i nikt o nim nie wie.
Nie zawsze mamy w życiu to, na co pracujemy. Ale nigdy nie będziemy mieli tego, do czego nawet nie przystąpimy.
Przestałam się bać życia. Teraz chcę je brać garściami. Oczami, ramionami, duszą. Wszystkim... I wiesz? To działa. Jestem wtedy szczęśliwa, silna i wolna. I to jest zaje*iste. Że nawet jak mi się coś nie uda, to myślę sobie: mogę to zmienić... na nowe, lepsze. Mogę spróbować jeszcze raz albo znaleźć inną drogę.
Gdy nie masz już sił, pomyśl sobie, że patrzy na Ciebie osoba, która w Ciebie nigdy nie wierzyła.
Nieustannie wspinaj się wyżej, nie dla innych, ale dla siebie. Wyobraź sobie, że jesteś swoim rywalem. Twoim zadaniem jest przebić to, co zrobiłeś wczoraj, usprawnić to, co zrobiłeś dzisiaj. Krok po kroku. To jest droga do doskonałości.
Tylko głupcy oczekują innych
rezultatów robiąc wciąż te same rzeczy.
