Docendo discimusucząc innych, sami się ...

 Kto nie uczy swego syna rzemiosła, uczy go złodziejstwa.

 Istnieją trzy zasadnicze reguły określające zachowanie człowieka: trzeba się nauczyć prosto klęczeć, nieruchomo tańczyć i bezgłośnie krzyczeć.

 Cokolwiek bym podczas pełnienia obowiązków zawodu mojego,a nawet poza obrębem czynności lekarskich, w życiu ludzkim zobaczył lub posłyszał, co rozgłaszanym być nie potrzebuje,przechowam w milczeniu, nigdy, nikomu, nie wypowiadając tego.

 Wiadomo, że taki a taki pomysł jest nie do zrealizowania.Ale żyje sobie jakiś nieuk, który o tym nie wie.I on właśnie dokonuje tego wynalazku.

 Wizja naukowa świata sama w sobienie zawiera wartości etycznych ani estetycznychi nie może słowa powiedziećo naszym przeznaczeniu osobistym.

 Nauka jest zbiorem wypróbowanych przepisów.

 Kto nabytą wiedzę pielęgnuje, a nową bez ustanku zdobywa, ten może być nauczycielem innych.

 Każdy upadek to nowa lekcja, a każda nowa lekcja czyni nas lepszymi.

 Nauczania powinny się odznaczać poprawnością, prostotą, otwartością, powagą i skromnością, dalej: taktem i wdziękiem. Do każdego trzeba przemawiać indywidualnie, w zależności od jego stanu i poziomu moralnego. A więc kaznodzieja powinien wprzód przemyśleć, co ma mówić, do kogo, kiedy i w jaki sposób.

 Uczyć się tylko po to,aby mieć z wiedzy materialny zysk,to jakby zapalić światło jedyniew pokoju jadalnym.