Kiedy rodzice zostają obdarowani nowym życiem, pojawia się zarówno ogromne szczęście, jak i naturalny lęk. Nowi rodzice zrozumiale obawiają się o zdrowie i rozwój swojego malucha. To normalne i naturalne.
Rozwój dziecka a nadmierna troska
Kiedy rodzice zostają obdarowani nowym życiem, pojawia się zarówno ogromne szczęście, jak i naturalny lęk. Nowi rodzice zrozumiale obawiają się o zdrowie i rozwój swojego malucha. To normalne i naturalne.
Jednak czasem ten lęk może stać się przytłaczający, przeradzając się w nadmierną troskę, która może być szkodliwa dla dziecka.
Na przykład, gdy matka nie pozwala swojemu pięciolatkowi przejść przez ulicę samodzielnie, nie jest to już zdrowa troska, ale nadopiekuńczość, która może ograniczać samodzielność i rozwój dziecka.
Przyczyny nadmiernej troski
Nadmierna troska może mieć różne przyczyny:
-
depresja poporodowa może skierować myśli matki w obsesyjny sposób na dziecko,
-
neurotyczna osobowość matki, jej własne lęki i niepokoje również mogą przyczynić się do nadmiernego troszczenia się o dziecko,
-
doświadczenia z dzieciństwa – matki, które same były nadopiekuńcze, często powielają ten wzorzec w swoim własnym rodzicielstwie,
-
problemy w małżeństwie,
-
utrata wcześniejszego dziecka,
-
samotne macierzyństwo również mogą zaostrzyć nadmierną troskę.
Skutki nadmiernej opiekuńczości
Skutki nadopiekuńczości są widoczne już w dzieciństwie. Dzieci, które są nadmiernie chronione, mogą mieć:
-
trudności w nawiązywaniu relacji z rówieśnikami,
-
nie rozwijają swojej niezależności i odpowiedzialności,
-
brak możliwości popełniania błędów i ponoszenia konsekwencji swoich działań,
-
ograniczony rozwój.
W wieku nastoletnim nadmierna troska może prowadzić do poczucia bezradności i niepewności u młodych ludzi, co może wpływać na ich zdolność do radzenia sobie z wyzwaniami dorosłości.
Rodzice, którzy są nadopiekuńczy, często uniemożliwiają swoim dzieciom podejmowanie własnych decyzji i eksperymentowanie. To może prowadzić do problemów w nawiązywaniu relacji z rówieśnikami i utrudniać rozwijanie zdolności do samodzielnego myślenia. Wybór partnera życiowego także może być utrudniony przez nadopiekuńczego rodzica, który może mieć trudności z zaakceptowaniem nowego członka rodziny.
Nadopiekuńczość może wynikać z najlepszych intencji, ale może mieć negatywny wpływ na rozwój dziecka. Dzieci potrzebują wsparcia i przewodnictwa rodziców, ale także swobody do podejmowania decyzji i nauki na własnych błędach. Odpowiedzialność rodziców polega na tym, aby równowaga między opieką a wolnością była zachowana, aby dzieci mogły rozwijać się zdrowo i niezależnie.
