Peace, love, empathy.

 Co prostsze, to silniej zapada w pamięć; nadmiar ornamentów, zamiast upiększać rzecz, robi jej krzywdę.

 Nienawidzę dwulicowych ludzi. Przy nich trudno mi się zdecydować, w który pysk walnąć jako pierwszy.

 Prawdziwe przebaczenie jest darem, na który trzeba zapracować.

 Słabi ludzie nigdy nie potrafią wybaczyć. Wybaczenie jest cechą mocnych ludzi.

 Szczęście to nie cel, ale sposób podróży. Wydaje nam się, że będziemy szczęśliwi, gdy osiągniemy pewne punkty, ale te „punkty” są tylko etapami tej podróży.

 Nie mamy prawa osądzać cudzych marzeń ani tym bardziej ich potępiać. Aby zachować wiarę w słuszność obranej drogi nie musimy udowadniać, że inni obrali błędną.

 Może o to właśnie chodzi w życiu. Żeby ktoś przy Tobie był, na dobre i na złe. Zawsze. Kiedy ciemno, źle, gdy świeczka się nie pali. Pomimo, mimo i wbrew, nawet gdy wydaje nam się, że nikogo nie potrzebujemy, bo jesteśmy tak samowystarczalni. Nie prawda. Ludzie potrzebują innych ludzi. W pojedynkę nie mogą istnieć.

 Happiness is rarely a reward, more often it is an unexpected gift.

 Jak słabo jest być silnym. Ile trzeba w sobie mieć cierpliwości i pokory, by móc przebaczać. A jeszcze więcej siły, by móc przebaczać sobie samemu.

 Jestem zbyt porywcza. Zbyt często i zbyt szybko się wkurzam. Nie daję ludziom dojść do słowa, kiedy chcę przekonać ich do swojego zdania. Uspokojenie się trwa u mnie za długo, a obrywa się w tym czasie bliskim mi osobom. Zbyt często pozwalam emocjom wziąć górę nade mną.