Veni, vidi, viciPrzybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem.

 Czasem kilkadziesiąt milionów aspołecznych typów nazywamy społeczeństwem.

 Co nie boli, to nie życie, co nie przemija, to nie szczęście.

 Żyjemy, słuchamy muzyki i niekiedy, bo nie zawsze, potrafimy dostatecznie się skupić, wystarczająco otworzyć, doświadczamy jej głęboko i boleśnie, doświadczamy jej piękna, w którym łączy się radość
i rozpacz, i także przeczucie, pojawiające się bardzo rzadko, ale mimo to realne, przeczucie czegoś,
co nas całkowicie przerasta, co należy do wyższego porządku, co nazwalibyśmy słowem boskie,
gdybyśmy się nie wstydzili takich słów.

 Szczęście to coś, co wkracza do nas przez drzwi, o których nie wiedzieliśmy, że pozostawiliśmy je otwarte.

 Naród żyje, dopóki język jego żyje.

 Czym jest słońce dla ziemi, tym miłość dla duszy.

 Bóg do Aniołów o Jezusie:
- To mój Syn!
Aniołowie:
- Gdzie Jego Matka?
Bóg:
Jeszcze Jej nie spotkałem :-)
Ale jak się nie pojawi to będzie z wami krucho :-)

 Może i jestem szalona, ale mi
to odpowiada. Trzeba się cieszyć
i korzystać z życia ile się tylko da!

 Optymistyczne myśli są zwykle głupio banalne.

 Małżeński maraton, gdzie wsparcie i wzajemna motywacja, upadanie i wstawaniem razem prowadzi do mety. To nie współczesne związkowe biegi na setkę, gdzie wykłada się wszystko juz na starcie, by przy pierwszym dołku oddalić się od siebie zamiast dźwigać wzajemnie i biec dalej.