Praca to najokrutniejszy z niewolników, Le Bourse. Ludzie oddają jej swoje życie, zdrowie, talenty, czas, który mogliby poświęcić na naukę, czytanie, malowanie, pisanie. Na miłość, przyjaźń, relaksyjne spacery, na rozmowy. Oddają jej cenne i piękne chwile, które potem, na starość, mieli by komu opowiedzieć. I to wszystko po to, żeby zarobić na chleb. Bo pracując - przestajesz głodować. Ale zaczynasz umierać.
Vita sine litteris mors est et hominis vivi sepultura. - Życie bez nauki to śmierć i grób człowieka żywego.
Memento mori, co znaczy pamiętaj, że musisz umrzeć. To uniwersalne przypomnienie o przemijalności ludzkiego życia i pewności śmierci.
Wojna to zło, której nikt się nie wystrzega, obcy od człowieczeństwa, okrutny dla ludzi, wygłodzony do śmierci, ukierunkowany na zabijanie - i to jest jej najmniejsza wada.
Życie jest snem, śmierć budzeniem się w grubej rzeczywistości; Inny to ślady na utwardzonym piasku brzegu, a inny na miękkim; jeden zostaje, inny jest zmyty falą. Lecz mieszka w nas jakiś instynkt, który podpowiada, że jest to tylko ślad, a nie człowiek.
Człowiek, który nie wie, co to jest życie, nie może wiedzieć, co to jest śmierć. Śmierć jest niewątpliwie wyzwoleniem dla wielu ludzi, za którą po tylu straszliwych cierpieniach powinni być wdzięczni.
Żyjemy tylko po to, aby poznawać i poznając się rozwijać: życie jest więc jedynym prawdziwym dobrodziejstwem, śmierć natomiast największym nieszczęściem: to ona jest najgorszą z kar, które przewiduje dla zbrodniarzy prawo śmiertelne.
Nigdy nie rozumiem, dlaczego kiedy umrze człowiek, mówimy, że odszedł. Dokąd odszedł? Co to za bzdura! Odszedł? Nonsens! Człowiek nie odchodzi. On umiera. On nie idzie nigdzie. On zniknął. Koniec.
Nie bój się życia. Pomyśl, że śmierć jest jedynie horyzontem; i horyzont jest jedynie granicą naszego spostrzegania.
Najlepszą formą samobójstwa jest cierpliwe czekanie na śmierć.
Memento mori, stojące u podstaw starożytnego stoicyzmu, jest przypomnieniem o ludzkiej śmiertelności i zachętą do życia tutaj i teraz, świadomie wykorzystując każdą chwilę.
Życie to nieustanna zmienność. Czasem radosna, czasem bolesna. Lecz zawsze nieunikniona. Nie można się zatrzymać przed zmianą, bo to oznacza stagnację. A stagnacja, w ostatecznym rozrachunku, to śmierć.