Wiatr i życie to wielki młyn, w którym się trą na miazgę mózgi i sumienia.
Poznała, że samotność jest nieszczęściem w pewnych stanach duszy.
Las stanął w wielkiej ciszy, jakby słuchał tych jej słów ostatnich pożegnania, jakby dziwił się w milczeniu, że może ktoś, co się w nim urodził i wychował, co żył z nim jednym uczuciem, co tyle łez w jego objęciach wylał, tyle przemarzył w jego ciszy - żegnać się i odejść - na zawsze; szukać lepszej doli i przyjaciół szczerszych.
Największym dobrem człowieka jest to, że może zapominać, inaczej nie mógłby żyć zupełnie.