Być człowiekiem, to czuć, kładąc ...
Być człowiekiem, to czuć, kładąc swoją cegłę, że bierze się udział w budowaniu świata.
Ten, któremu starczy odwagi i wytrwałości,
by przez całe życie wpatrywać się w mrok, pierwszy dojrzy w nim przebłysk światła.
Ten tylko jest mędrzcem, kto wie, czego nie wie. Wielu natomiast sądzi, że jest mądrych, mimo iż głęboko w to nie wierzą.
Mądrość ma dwoje oczu. Jednym spogląda w dal na to, co jest do zrobienia, drugim spogląda wstecz na to, co zostało zrobione.
Nic się z niczego nie rodzi.
Czy to, co widzimy, jest rzeczywistością, czy widzimy tylko to, co chcemy widzieć? Czy istnieje obiektywna rzeczywistość, czy też istnieje tylko nasza subiektywna interpretacja rzeczywistości?
Ludzie domagają się wolności myśli jako rekompensaty za wolność myśli, której nie są w stanie znieść.
Błądzenie jest rzeczą ludzką, ale dobrowolne trwanie w błędzie jest rzeczą diabelską.
Czym jest człowiek w naturze? Nic w porównaniu z nieskończonością. Wszystko, biorąc pod uwagę harmonię. Nic więcej niż miejsce w próżni w porównaniu z rzeczywistością. Wszystko, biorąc pod uwagę zdolność do myślenia.
Jeśli potrafisz stawić czoła najgorszemu, które może się zdarzyć, potrafisz przejść przez cokolwiek innego. To symbol pokoju w sobie samej istocie codziennego cierpienia.
Kto nie chce myśleć, choć wiem, że jest to najtrudniejsza rzecz na świecie, znajdzie mnóstwo powodów, by uważać, że myślenie nie jest konieczne.