Ubóstwo cnoty nie traci.

 Gdy zaś inne stworzenia wzrok spuszczają w ziemię, człowiek otrzymał postać wyniosłą, miał nakaz patrzeć w niebo, twarz zwracać ku gwiazdom.

 Nie potrzebuję niczego od nikogo.

 Zrozumiałem, że życie to potępienie.
Wieczne rozpoczynanie wszystkiego od nowa.

 Smuciła się, że będzie tęsknić za nim każdego dnia aż do śmierci. I płakała nad sobą i zmianami, które w niej zaszły, bo czasami nawet zmiana na lepsze jest jak mała śmierć.

 I owszem, wytrzymasz- wyszeptał.- Wytrzymasz wszystko.

 Samotności, jakaś ty przeludniona!

 -A kim ty jesteś ?
-Najbardziej odlotową istotą na ziemi - odparła z kpiącym uśmiechem - Samicą człowieka.

 W końcu przedstawienie bez publiczności nie jest nic warte.

 Jesteś ukrytym wierszem mego serca. Czytam Cię bez przerwy, uczę się ciebie na pamięć w każdej chwili naszej rozłąki.

 Nadzieja jest czasem tak wielka,

że nie można jej znieść.