Byłam rozkojarzona i zablokowana, otoczona niedopracowanymi piosenkami i niedokończoną poezją. Brnęłam i brnęłam, ale w końcu zawsze natrafiałam na mur, na moje własne wyimaginowane ograniczenia. A potem poznałam faceta, który zdradził mi swój sekret, bardzo prosty zresztą: Gdy natrafiasz na mur, rozwal go kopniakiem.
Płaczący człowiek działa na bliźnich jak wypadek samochodowy. Nie można od niego oderwać wzroku.
Chciałbym Cię mieć w domu na jesień. I pisać do Ciebie listy szeptem...
To człowiek chory, tak, jak i ty. On nie pogardzam tylko nikomu nie wierzy.
Wiedza nie jest tym samym co mądrość.
Lek zapukał do drzwi.
I wiara otworzyła je i nic za drzwiami nie było.
Wtulam się w Twoje słowa.
Wreszcie każde z nich będzie po sobie wspomnieniem.
Co żyje musi umrzeć.
Nareszcie pojąłem, że nie ma nic bardziej skomplikowanego niż więzy przyjaźni.
Każdy z nas potrzebuje w życiu jakiegoś bohatera.
