Jak o czymś myślimy, nadajemy temu moc.

 Żyję w świetle, ale noszę z sobą mrok.

 Jak to jest, że ludzie, w których życiu chcemy coś znaczyć, przechodzą obok, wymykają się, odchodzą?

 Była już taka zmęczona ludźmi mówiącymi jej, co będzie dla niej dobre.

 Miłość i śmierć są sąsiadkami. Mają tę samą twarz. By umrzeć, człowiek niekoniecznie musi przestać oddychać, nie musi też oddychać by żyć.

 - Nie odchodź - westchnęła.
- Jestem tu - szepnął. - Obok. Czekam.

 Nic mnie to nie obchodzi. Mam dość udawania, że mogę żyć bez ciebie. Nie rozumiesz? Nie widzisz, że mnie to zabija?

 Miłość wydawała mi się straszna, skoro osłabia tak, że bez niej nie można przetrwać.

 Tylko bankruci umysłowi prowadzą sprzeczki.

 Jaki jest pożytek z przyjaciół , jeśli nie można ich obiektywnie ocenić.

 Przyszłość rozciągała się przede mną, pełna niepewności i nieskończona, i moja - jak nigdy wcześniej.