Moc Kobiet

 Prawdziwe piękno kobiety odzwierciedla się w jej duszy. Jest to opieka, której udziela, miłość, którą rozdaje i pasja, którą okazuje. Im więcej dobroci w kobiecie, tym piękniejsza ona jest.

 Kobieta potrafi utworzyć niebo w piekle, i piekło w niebie. W swojej piersi uniemożliwia bolowi zabicie radości, radości - zabicie bólu. Wszystko też potrafi zamienić w miłość.

 Miała straszną ochotę powiedzieć mu jak najbanalniejsza z kobiet: nie puszczaj mnie, przytul mnie do siebie, trzymaj mnie, zawładnij mną, bądź silny! Ale to były słowa, których nie mogła i nie umiała wypowiedzieć.

 Prawda jest taka, że dajemy kobietom różne rady, nie zawsze jednak doceniamy ich wartość. Kobieta jest jak kwiat - piękna, delikatna, ale jednocześnie silna i wytrzymała. Kobieta potrafi poradzić sobie w najtrudniejszych sytuacjach, jest prawdziwym majstrem przetrwania.

 Kobieta jest zaproszeniem do szczęścia.

 Nie mam już cierpliwości do pewnych rzeczy, nie dlatego, że stałam się arogancka, ale po prostu dlatego, że osiągnęłam taki punkt w moim życiu, gdzie nie chcę tracić więcej czasu na to, co mnie boli lub mnie nie zadowala. Nie mam cierpliwości do cynizmu, nadmiernego krytycyzmu i wysoko stawianych poprzeczek każdej natury. Straciłam wolę do zadowalania tych, którzy mnie nie lubią, do kochania tych, którzy mnie nie kochają i uśmiechania się do tych, którzy nie chcą uśmiechnąć się do mnie.

 Kobiety, które nie są sprzedajne, kosztują najwięcej.

 Bo piękność to stan duszy. Piękne są nie te kobiety, które malują sobie usta czerwoną szminką, ale te, które chcą przytulać innych, gdy źle się czują, te które z nieśmiałością mówią o tym, czego się boją i że czegoś nie rozumieją. Te, które potrafią powiedzieć, że sobie nie radzą (...). Piękne są te które chcą mówić prawdę...

 To była pierwsza rzecz, której musiałem się o Niej dowiedzieć i być może najtrudniejsza jakiej przyszło mi się kiedykolwiek nauczyć - a mianowicie tego, że Ona jest tylko swoją własnością, a to, co mi daje, jest kwestią Jej wyborów.

 Miała nadzieję, że już go nie kocha, że to minęło. Tak bardzo się starała, żeby to minęło. Ostatnie pół roku to był właściwie odwyk. Odwyk od niego, od jego wariackiej miłości, od pocałunków, jego fantazji, jego wygłupów, jego napadów melancholii, jego niezwykłości. Nie udało się. Owszem, może i o nim zapomniała, ale wcale nie przestała go kochać.