„Glass child”- trudne życie niewidzialnych dzieci

„Glass child” to termin, który wydaje się zupełnie nieznany, jednak obecnie wiele osób identyfikuje się z tym zjawiskiem. Co to oznacza i dlaczego życie „niewidzialnych dzieci” jest tak trudne?

„Glass child”- trudne życie niewidzialnych dzieci

„Glass child” to termin, który coraz częściej pojawia się w sieci, szczególnie na TikToku. Coraz więcej osób utożsamia się z tym zjawiskiem i opowiada, jak destrukcyjny wpływ miało na ich życie.

„Glass child” z angielskiego to szklane dzieci: nazwa, która przeznaczona jest dla zdrowego rodzeństwa dzieci z niepełnosprawnością. Wskazuje na to, że otoczenie ma tendencje do patrzenia na zdrowe dzieci na wskroś, jak przez szkło, nie zauważania ich i skupiania się wyłącznie na chorej osobie. Na skutek tego takie dzieci są kruche psychicznie, mają problemy z poczuciem wartości i samoakceptacją. Czują się ignorowane i osamotnione, a na dłuższą metę stają się bardzo nieszczęśliwe… Choć pozornie wydają się silne i nad wyraz dojrzałe, to w rzeczywistości wcale takie nie są.

ZOBACZ TAKŻE: Oto najbardziej depresyjne miasto świata

Zaniedbane, odsunięte i samotne

Szklane dzieci mają potrzeby, które nie są zaspokajane przez ich najbliższych. Przez to, że rodzice skupiają się na dziecku z niepełnosprawnością, zdrowe rodzeństwo bywa zaniedbywane emocjonalnie i odsunięte na dalszy plan. Dodatkowo rodzice wymagają od takich dzieci, by jak najszybciej dorosły i przejęły obowiązki w rodzinie. Przez to doświadczają silnej presji i stresu: muszą pozostawać na siłę uśmiechnięte, pełne optymizmu, dobrze wychowane, nie sprawiać żadnych problemów i pozostawać wsparciem dla całej rodziny. Wymaga się od nich, żeby były dojrzałe i zbyt wiele zrzuca na ich barki.

Wszystkie dzieci powinny być kochane, ważne i chciane

Sytuacja, w której w rodzinie pojawia się niepełnosprawność jest ekstremalnie trudna i obciążająca dla wszystkich. Jednak rolą rodziców jest sprawienie, by wszystkie dzieci w rodzinie czuły się równie ważne, doceniane, kochane i chciane. Ich potrzeby emocjonalne i psychiczne powinny być zaspokajane w ten sam sposób. Bez dzielenia, czy wyróżniania „chorych” i „zdrowych”. Tylko w ten sposób można uniknąć syndromu „szklanego dziecka”, który wyrządza wiele krzywdy…