Rozważania o świecie

 Świat cierpi na brak mężczyzn, szczególnie tych, którzy są cokolwiek warci.

 Nie jesteśmy tacy, jakim chcieliby nas widzieć inni. Jesteśmy tylko tacy, jakim widzimy siebie sami. Świat to lustro, w którym każdy widzi siebie.

 Świat to książka, a ci, którzy nie podróżują, czytają tylko jedną jej stronę. Podróże rozbudzają ciekawość, kształtują charakter, a przede wszystkim uczą pokory wobec różnorodności tego, co nazywamy rzeczywistością.

 Społeczność światowa działa jak człowiek, który miałby zintegrować swoją osobowość, posiadający siebie i ogarniający wszystko swoją świadomością, do tego stopnia, że stałby się sam dla siebie mikrokosmosem, czyli odbiciem makrokosmosu. Ten ogromny organizm ludzkości jest w stanie przyswoić sobie dowolną ilość informacji, niezależnie od tego, jak bardzo skomplikowany jest ten problem. Jest to możliwe dzięki niezwykle rozbudowanym i precyzyjnie zorganizowanym systemom komunikacji.

 Świat jest piękny, ale tylko dla tych, którzy potrafią dostrzec jego prawdziwe piękno. Tylko dla tych, którzy potrafią dostrzec szczęście w drobnych chwilach, cieszyć się z najmniejszych rzeczy. Tylko dla tych, którzy potrafią dostrzec piękno w rzeczach, które dla innych są nieważne.

 Życie jest po prostu szeregem prób wypychania naszego ego z twojego pola widzenia z powrotem na miejsce, które mu przysługuje.

 Raczej ja zdradziłbym świat, niżbym pozwolił, by świat mnie zdradził.

 Kto wie, może oczekiwanie należy do natury widnokręgu.

 Na świecie jest dużo niedowiarków i ja sam bywam czasami niedowiarkiem.

 Świat ciągle sie zmienia, nic nie stoi w miejscu. Jeżeli człowiek mówi „To zawsze robiłem tak, zawsze uważałem to za dobre”, to jest to niefajne. Trzeba być otwartym na zmiany, bo wszystko ciągle sie zmienia. Trzeba dostrzegać te zmiany i na bieżąco sie do nich dostosowywać.