Nie mam już cierpliwości do pewnych rzeczy, nie dlatego, że stałam się arogancka, ale po prostu dlatego, że osiągnęłam taki punkt w moim życiu, gdzie nie chcę tracić więcej czasu na to, co mnie boli lub mnie nie zadowala. Nie mam cierpliwości do cynizmu, nadmiernego krytycyzmu i wymagań każdej natury. (...)
Zrozumienie tego, że nic w życiu nie jest stałe - ani cierpienie, ani szczęście - otwiera drogę do prawdziwego szczęścia.
Najtrudniejsze w szczęściu jest to, że nie umiemy go dostrzegać, kiedy jest. Dopiero gdy przemija, zaczynamy szukać w pamięci, co z tego szczęścia nam zostało.
Kto pragnie szczęścia dla siebie, a przemocą dręczy innych, którzy tego szczęścia równie pragną nie zazna szczęścia w zaświatach.
"...a właśnie to się robi, gdy się kogoś kocha: walczy się o niego i goni się go, kiedy się wie, że nas potrzebuje. Pomaga mu się toczyć walkę z samym sobą i nigdy nie zostawia, nawet jeśli sam już spisał się na straty..."
Stworzyłem teorię, że najważniejszym elementem szczęścia jest to, aby móc mówić prawdę, a więc być sobą, w każdej chwili i w każdym miejscu, niezależnie od okoliczności. Prawda jest bowiem piękna i dająca nam wolność. Kiedy odważamy się powiedzieć prawdę, automatycznie czujemy się szczęśliwi i spokojni.
Światu potrzeba więcej wrażliwych serc i mniej zimnej stali.
Czujemy smutek tylko wtedy, jeżeli przedtem przeżyliśmy radość.
Historia pogardza tymi, których kocha.
Szczęście nie jest czymś, co przychodzi od zewnątrz, ale pochodzi z twojej umysłowości i myśli. Szczęśliwy człowiek niczego nie pragnie, nie odczuwa braku. Prawdziwe szczęście polega na zdolności do pokoju i spokoju umysłu
