Czyjeś szczęście się po prostu czuje.
Idą czasy, których znamieniem będzie wyścig pracy, jak przedtem był wyścig żelaza, jak przedtem był wyścig krwi.
Jeśli nie potrafisz słuchać, zacznij widzieć, a jeśli nie widzisz zacznij czuć.
To jest chyba tak, jakbyś wsiadał do diabelskiej kolejki. Najpierw ci wszystko wiruje, brak ci tchu. Zachłystujesz się pędem, zdobywaniem. A później zwalnia i wszystko normalnieje, ale te-te motyle w brzuchu pozostają. I to jest chyba miłość. I wtedy uświadamiasz sobie, że bez niej chyba
już nic nie ma sensu.
Zwyciężajcie nienawiść miłością, nieprawdę – prawdą, przemoc – cierpieniem.
Opłacz to, wykrzycz to, a później weź się w garść, stań na nogi i zacznij żyć. Możesz żyć tak szczęśliwie, że głowa mała.
Nie istnieje coś takiego, jak szczęście,
jest tylko koncentracja. Gdy jesteś
skoncentrowany, jesteś szczęśliwy.
Jesteś szczęśliwy, gdy nie myślisz
zbytnio o sobie.
Szczęście to nie cel podróży, ale sposób podróżowania. To nie coś stałego, konkretnego, ostatecznego, ale zmienna wartość, zależna od wielu czynników, zewnętrznych i wewnętrznych. Nie siedzi w rzeczach materialnych, choć często szukamy go tam. Prawdziwe szczęście jest w nas samych, w naszej duszy, sercu, umyśle. Prawdziwe szczęście to być z kimś, kogo się kocha, robić coś, co się uwielbia, i być kimś, kim się naprawdę chce być.
Miłość to jedność , a jedność to nie tylko jedna osoba.
Społeczeństwo, które nie jest w stanie stworzyć utopii i poświęcić się jej służbie, jest zarażone sklerozą i ruiną.
