Szczęście to coś, czego nie możemy mieć na własność, możemy je tylko dzielić. Dzieląc się nim, stajemy się jego właścicielami.
Nie musisz czuć się szczęśliwy, żeby być szczęśliwy. To prawda. Najpierw się zdobywasz na odwagę, potem działasz pomimo strachu, a już na końcu przychodzi nagroda.
Szczęścia nie da się nauczyć, nie da się tego kupić, nie da się przygotować, nie da się oszukać. To jest – albo nie ma. I tylko tyle.
Szczęście jest jak motyl. Im bardziej go gonić, tym bardziej unika. Ale jeśli skupisz się na innych rzeczach, przyjdzie i usiądzie Ci na ramieniu.
Szczęście to nie jest cel, to jest sposób podróżowania. Szczęście to nie coś, co osiągamy, to coś, co doświadczamy.
Szczęście to nie cel, ale ścieżka. Szczęście oznacza robienie tego, co chcesz i bycie tym, kim chcesz być. Szczęście to nie mieć wszystkiego, ale cieszyć się wszystkim, co masz.
Szczęście to zawsze spokój sumienia, ale które się nie boi ani śmierci, ani diabła. To nie spokój spowodowany niewiedzą, ale wynikający z wyższej wiedzy.
Nie ma prawdziwego szczęścia dla tych, którzy stale zmieniają swoje pragnienia i gonią za nieosiągalnymi rzeczami. Szczęście jest stanem umysłu, nie warunkiem materialnym.
Szczęście nie jest gotowym produktem. Pochodzi z własnych działań. Bóg tworzy szczęście, ale nie robi go z niczego; korzysta z naszej postawy i naszych działań.
Szczęście to nie coś gotowego. Pochodzi ono z Twoich własnych działań.
Szczęście jest tylko prawdziwe, jeśli je dzielimy. Samotne szczęście jest paradoksem, który nie istnieje. Człowiek jest kimś, kto potrzebuje innych, aby być szczęśliwym.
Szczęście jest jak motyl: im bardziej za nim gonić, tym mocniej odlatuje. Ale jeśli skupisz się na innych rzeczach, przyjdzie i usiądzie delikatnie na twoim ramieniu.