Całkiem sobą każdy może być tylko dopóty, dopóki jest sam; kto zatem nie lubi samotności, ten nie kocha też wolności.
Pełno na ziemi ludzi, co nie zasługują by do nich mówić.
Los jest okrutny, a ludzie żałośni.
Po innych bowiem ludziach, w ogóle po świecie zewnętrznym, nie należy w żadnym wypadku oczekiwać zbyt wiele.
Na świecie bowiem ma się do wyboru tylko samotność lub pospolitość.
Nic nie mówić i w nic nie wierzyć.
Samotność jest przeznaczeniem wszystkich wybitnych duchów: od czasu do czasu boleją nad nią, zawsze jednak ją wybiorą, jako mniejsze zło.