Szczęście nie jest czymś gotowym, co przychodzi z zewnątrz, lecz jest wynikiem własnych wysiłków. To jest podróż, nie cel podróży.
Szczęście nie jest czymś, co już jest, lecz czymś, co sam tworzysz. Bądź twórczy, niezależnie od okoliczności, a odkryjesz prawdę, że Twoje szczęście zależy tylko od Ciebie.
Szczęście jest tylko prawdziwe, jeśli je dzielimy. Samotne szczęście jest paradoksem, który nie istnieje. Człowiek jest kimś, kto potrzebuje innych, aby być szczęśliwym.
Przyjaźń nie polega na tym, żeby patrzeć jeden na drugiego, ale żeby razem patrzeć w tym samym kierunku.
Niepewność jest nieodłącznym elementem ludzkiego losu, tak jak wolność nie jest dana w pakiecie z życiem, ale musimy ją dzielnie zdobywać i utrzymywać.
Miłość zaczyna się rozwijać dopiero wówczas, gdy kochamy tych, którzy nie mogą się nam na nic przydać.
Dzięki miłości człowiek może rozwiązać ogólny problem swego istnienia – przezwyciężyć uczucie osamotnienia.
Sadysta chce uciec od swojej samotności i uczucia uwięzienia, czyniąc z drugiego człowieka nieodłączną część samego siebie. Wchłonąwszy w siebie drugiego człowieka, który go uwielbia, wyolbrzymia sam siebie i podnosi własną wartość.
Miłość zaczyna się rozwijać dopiero wówczas, gdy kochamy tych, którzy nie mogą się nam na nic przydać.
W miłości urzeczywistnia się paradoks, że dwie istoty stają się jedną, pozostając mimo to dwiema osobami.
Miłość jest poszanowaniem życia we wszystkich przejawach.
Miłość nie jest rodzajem stosunku do drugiej osoby.
Jest postawą człowieka wobec świata.