Przemijanie to prawo życia, zarówno tych, którzy widzą siebie jako ofiary, jak i tych, którzy idą z ducha przemian. Najważniejsze to nie zapomnieć, że każde zakończenie to jednocześnie początek czegoś nowego.
Nie odkrywa się prawdy o przemijaniu z łatwością, bo trudno jest przyznać, że wszystko co piękne ma zniknąć, a my z nim. Wszystko przemija, a my przemijamy z tym wszystkim.
Wszystko na świecie jest tylko na chwilę. Po krótkim momencie radości przychodzi nieuniknione rozczarowanie i smutek. Tak jest zawsze: przemija piękno wzgórz o wschodzie słońca, przemijają niewinne uśmiechy dzieci. Nic nie jest wieczne na tym świecie, który jest jak sceną, na której wszyscy jesteśmy tylko aktorami.
Czy nam się to podoba, czy nie, zmienność to nasza podstawowa sytuacja. Wszystko zmierza ku przemijaniu, wszystko ma swój początek i koniec. Tak jak dzieciństwo daje miejsce młodości, tak młodość daje miejsce starości. To jest prawda dla wszystkiego.
Przemijanie i śmierć są integralną częścią życia. W ostatecznym rozrachunku, to nie jest straszne, że na coś umiera, ale straszne jest umierać, nie mając szansy doświadczyć życia w pełni.
Śmierć to tylko kres, ale przemijanie to proces, który nigdy się nie kończy. Jest to moment, w którym rzeczy, które raz były, stają się czymś, czego już nie ma, dzięki czemu nowe rzeczy mogą powstać. Jest to ciągły cykl zmienności i przemijania.
Nie jesteśmy tu po to, by przeżyć, tylko, by spłynąć w przemijanie, podobnie, jak spływa w niewidomej konieczności redukowana do popiołów świece.
Świat stoi na przemianie. Co było, przemija; co będzie, sucku kiełkuje. Kto nie idzie naprzód, ten się cofa. Szanujmy przeszłość, ale nie zamykajmy jej w klatkę, nie zaślepiajmy się nią.
Dni lecą jak strzały, a lata jak strumienie. Życie człowieka mija, podobnie jak drobne rzeczy codzienności. Młodość odlatuje, starość nadchodzi. Rzeczy, które były nasze, stają się własnością innych. Dni, miesiące, lata, dekady - wszystko się kończy. Takie jest prawo Przemijania.
Pamięć jest dziwnym tworem. Gdyby była biała kartką, na której każdy z nas kreśli swoją historię, to z pewnością moja zostałaby szybko zapełniona. Ale ona zna inne prawa: znajduje miejsce na to, co minione i jest razem bez dna. To, co wydawało sie nieistotne, pojawia się po latach, a znaczące zdarzenia znikają jak w mgle.
Wszystko w życiu przemija, szanuj bieg czasu i bądź wdzięczny za to, co przynosi. W ułamkach sekundy wszystko może się zmienić, a to, co było ważne, zanika w mgnieniu oka.
Życie to ciągłe słońce i deszcz, ból uśmiechu i uśmiech bólu. To rzeka, której brzegów nie znamy i nie znamy jej końca. To książka, której nie możemy przewrócić stron, tylko czytać dalej, aż do ostatniego słowa. Życie to gra, którą musimy zagrać, nieznający jej reguł. To przygoda, której nie wybieramy, ale której nie możemy uniknąć.