Czas jest rzeka, po której pływam jak korek. Bywa, że przypłynie jakiś myśliciel i udowadnia, iż jestem nie na miejscu.
Żyjemy, jakbyśmy nigdy nie mieli umrzeć, a umieramy, jakbyśmy nigdy nie żyli. Chwile przemijają jak rzeka czasu, nie zatrzymają się na chwilę, płyną, znosząc nasze dni.
Przemijanie nie jest końcem. To tylko zwrot w niekończącej się podróży życia. To zmiana, która otwiera drzwi do nowych możliwości. To przypomnienie, że życie to nie tylko chwile świetności, ale też cierpienie, które kształtuje naszą siłę i determinację.
Nic nie jest wieczne. Czas nieubłaganie przemija, a wszystko, co widzimy, dotykamy, czujemy, co jest nam bliskie, a co znamy, jest obarczone datą ważności. Ta świadomość powinna uczyć nas pokory, cierpliwości i wyrozumiałości.
Przemijanie - to więcej niż odchodzenie wszechświata, to narastanie naszej duszy. Czystość, która ciebie poprzedza, to nie zapomnienie, to pojęcie przemijania, które pochodzi z rozwoju.
To co było, przeminęło, jak gdyby nigdy nie istniało. To co jest, nie istnieje, bo już przemija. Tylko to co będzie, jest prawdziwe.
Niebem jesteśmy. Gwiazdy to jesteśmy. Chwilowo, zeń powracamy do niego - tak na troskliwą godzinę przemijamy, jak wędrówka z gwiazdy na gwiazdę.
Lecz kiedy me wyrazy, chciałem odczytać znów, dojrzałem w listku skazy, nie mogłem dostrzec słów.
Wszystko przemija jak rzeka niespokojna, w której nie można dwa razy postawić stopy. Lecz pod nią przepływ rzeczy niewidzialnych nie zna przerwy. Trwa wiecznie.
Życie jest tylko chwilą, migotaniem w wieczności. Oto przemija lato i zima, a z nimi miną lata. Dni po dniach przemijają, podobnie jak nasze życie. Nie ma nic stałego na tym świecie, wszystko co jest, jest tylko na moment.
