Wstałam, otrzepałam dłonie z ziemi, weszłam do domu i ciebie ...

 Czasami stary świat musi
się nam zawalić, byśmy
mogli budować nowy.

 Cóż warta pamięć, co trwa tylko chwilę?

 Twoje serce jest tam gdzie twój skarb. Musisz odnaleźć ten skarb, aby wszystko nabrało sensu.

 Gdy myśli szaleją, ciało radzi sobie samo...

 Samotne, piękne miejsce, lecz nikt, jak sądzę, objąć się tu nie chce.

 Życie to nie te dni, które przeżyliśmy, ale te, które zapamiętaliśmy i jak je zapamiętaliśmy, aby opowiedzieć.

 Często myślałem o śmierci i doszedłem do wniosku, że jest najmniejszym złem ze wszystkich.

 We mnie też cały czas coś pęka, raz za razem.

 Kto z was przy całej swej trosce może choćby jedną chwilę dołożyć do wieku swego życia?

 Ponieważ nie chcę ginąć sam, chcę, abyś umierał ze mną.