Dlaczego czasami tak trudno jest rozmawiać? Zamiast prośby o wyjaśnienie serwujemy chłodne spojrzenia. Zamiast żartu - milczenie. Potrzebujemy rozmowy jak dobrego jedzenia, a dobrowolnie wybieramy emocjonalna anoreksję. W środku wszystko krzyczy: mów do mnie! Obejmij mnie! Kochaj mnie! A jedyne co wychodzi z naszych ust, to słowa nie mające żadnego znaczenia.
Z czegokolwiek zrobione są dusze, moja i jego są takie same.
Tylko martwi nie mają nadziei.
Czasem ciemność mieszka w nas i czasem wygrywa.
To na pustkowiu ujawnia się głód religii.
Daj, Panie, nam wszystkim, nam pijakom, tak lekką i tak piękną śmierć.
Jeśli udzielisz komuś złej rady, a on posłucha, nigdy ci tego nie daruje.
Ostatecznie, dla należycie zorganizowanego umysłu, śmierć to tylko początek nowej wielkiej przygody...
Dlaczego ludzie potrafią lepiej umierać niż żyć? Dlatego, że żyć trzeba długo, a umrzeć można prędko.
Musimy żyć. Żyć tak, by później nikogo nie musieć prosić o wybaczenie.
Dawniej dom to był dom, miejsce na ziemi, dziś dom to pieniądze.
