O Życiu według Cypriana Kamilia Norwida

 Wszyscy ponosimy straty - i tym bardziej cenimy to, co mamy.

 Kto jest zmęczony sobą, ten męczy bliźnich, oni zaś męczą jego.

 Żadne życie nie jest ważniejsze od innego i nic nie jest bezcelowe... nic...
A jeśli jesteśmy częścią większej całości, którą może kiedyś zrozumiemy...
I pewnego dnia gdy zrobimy coś co tylko my możemy zrobić uniesiemy się do góry i połączymy w wiecznym uścisku z tymi, których kochaliśmy najbardziej...

 Za pychę się płaci.

 Rozłączenie bliźniąt nie jest zwykła rozłąka. To jest tak, jakby się przeżyło trzęsienie ziemi. Kiedy dochodzisz do siebie, nie poznajesz świata. Horyzont się przesunął. Słońce zmieniło kolor. Nic nie pozostało z terenu, który się znało. Żyjesz. Ale to już nie jest to samo życie. Nic dziwnego, że ci, co ocaleli z takiej katastrofy, tak często żałują, i nie zginęli wraz z innymi.

 Czasem wystarczy tak niewiele, by nie upaść na samo dno.

 Przychodzą takie chwile, że nie wiem już, co z sobą zrobić. Kiedyś pomyślałam, wsiądę w pociąg i przyjadę do ciebie. Ale to przecież o wiele za późno, o lata za późno, o całe życie za późno.

 Świat jest pokręcony i przez
to powstaje trójwymiarowa głębia. Jak ktoś chce mieć wszystko proste, powinien żyć
w świecie opartym na ekierce.

 Czasem fajnie byłoby usłyszeć "Dobrze, że jesteś"

 Bladość pokazuje, jak bardzo ciało może zrozumieć duszę.