Skąd to pytanie, gdzie ja, stary człowiek, wiedzę czerpałem? Książek dużo przeczytałem, a najwięcej nauczyłem się od Matki Natury.
Nie, nie, to nie moje serce, które znam Złote usta i białe różyczki, to nie ta, którą kocham Tylko zaś do grobu mnie wiodło, mójem dzieckiem trzeba było wrócić z powodu biedy swojej niewinności, teraz ona jest w moim sercu, i jest w nim miłość wieczna.
Nigdy nie zapominaj, co jesteś. Reszta świata na pewno nie zapomni. Użyj tego jako zbroi, a nigdy nie można cię zranić.
Tak łatwo można zniszczyć, to co układało się przez lata. Ludzie odchodzą w mgnieniu oka, i chociaż wywołują mnóstwo bólu gdy odchodzą, wspomnienia zostaną zawsze, nawet jeśli bardzo będziemy chcieli o nich zapomnieć.
Bo wypadek to dziwna rzecz...
Nigdy go nie ma dopóki się nie zdarzy.
Ludzie nie są zawsze tym, czym się wydają. Nie zawsze to, co ich spotkało, jest odpoweidzią na ich grzechy. Nie zawsze zasługują na to, co spotkało ich w życiu.
Wschodzą słońce, wschodzą dzień, rozbrzmiewają pieśni, a nature ma swój plan i nikt go nie zmieni. Wszystko idzie swoim trybem, jak zawsze było i będzie, a przez życie niech nas prowadzi miłość do siebie.
Przyjaźń jest jak gwiazdy. Nie zawsze ją widać, ale zawsze jest obecna. A gdy ktoś potrzebuje pomocy, staje się jasniejsza, umacniając nas i napełniając serce ciepłem.
Bo prawdziwa bajka nie uczy i nie moralizuje. To jest magiczne pole, na którym wszystko może się stać. To jest miejsce, w którym koń zaczyna nagle mówić ludzkim głosem, a zające i wilki chodzą w zegarkach i cylindrach.
To nie miejsce nas definiuje, ale to co mamy w środku. Obojętnie gdzie będziesz, zawsze znajdziesz w sobie siłę by kontynuować.
