Jak daleko głębiej niż psychologia sięga w psychikę cierpienie.

 Niektórych ran
nie ujrzy się okiem.

 Nie ma lepszego sposobu zrozumienia problemu, niż doświadczenie go na własnej skórze. Trudności, które spotykają nas na życiowym szlaku, budzą w nas najgłębsze uczucia i najmocniejszą determinację.

 Nie można o czymś zapomnieć

jedynie dlatego, że się tego chce.

 Nic nie boli tak, jak to, kiedy zawodzi nas ktoś, kogo kochamy z całego serca...

 Wiesz dobrze, że bywają takie momenty kiedy uśmiechasz się tylko po to, by się nie rozpłakać.

 Cierpienie jest tylko wtedy pożyteczne, kiedy skłania nas do refleksji, bo bez refleksji człowiek jest jak strzała, która nigdzie nie trafia.

 A ze smutkiem jest jak z katarem, najbardziej dokucza w nocy...

 Poza tym jest na świecie taki rodzaj smutku,
którego nie można wyrazić łzami. Nie można
go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać
żadnego kształtu, osiada ciasno na dnie serca
jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.

 Czego się boję? Boję się stracić ludzi,
których kocham. Boję się, że kolejny raz
mi się to przydarzy. Boję się samotności.
Boję się kiedyś obudzić i zdać sobie sprawę
z tego, że nikogo już przy mnie nie ma.

 Pies zadaje ból tylko wtedy, gdy umiera.