Nie za bardzo wiadomo jakże to się dzieje że czas ...

 Czas jest postrzegany jako coś nieosobistego, obiektywnego, jako swoisty format, w którym istnieje całe nasze życie, gdy na prawdę jest – niejako paradoxalnie – najosobistowszym aspektem naszego bytowania.

 Czas jest jak rzeka. Nie możesz dotknąć tej samej wody dwukrotnie, ponieważ płynąca woda, którą dotknąłeś, już płynie dalej. Żyj każdą chwilą swojego życia do maksimum, ponieważ każda sekunda, którą tracisz, nie wraca.

 Święci żyją swoim własnym czasem.

 Czas jest względny i jego wartość zależy od tego, co z nim robimy. Można go marnować i tracić, ale można też przeżywać tak intensywnie, że sekunda staje się wiecznością.

 Czasem o byle cień człowiek ma żal
do człowieka. A życie jak cień ucieka.

 Prawdziwą miłość poznaje się nie
po jej sile, lecz po czasie jej trwania.

 Albo dostosujesz się do nowych czasów, albo wypadasz z gry.

 Czas jest jak rzeka, która niesie dołe płomienie pamięci, ale pozostawia suche liście, które zapominamy, porzucając je na brzegach historycznej bezpamięci.

 Najbardziej cenną rzeczą, jaką możesz komuś dać jest... czas – dajesz mu w ten sposób cząstkę swojego życia, której już nie odzyskasz.

 Czas jest rzeką biegnącą poprzez moje ziemskie dni. A kiedy zanurzam palce w jego nurt, cichym fale odrywają się od moich dłoni i płyną zgodnie z rzędem przeznaczenia. Moja samość wraca do mnie. Wszystko jest jak jest, a ja jestem jak jestem.