Czas jako przewodnik życia

 Czas jest jak rzeka, którą nie można dotknąć dwa razy tą samą wodą, bo płynąca woda, którą dotknęliśmy, popłynęła dalej i nigdy więcej nie powróci.

 Czas jest rzeką, która niesie z sobą wszystko co pojawia się w zasięgu jej wzroku, a jednocześnie pozostawia za sobą spustoszenie. To, co jest nieuchwytne i niewidoczne, staje się najbardziej realne i nieodwracalne na świecie.

 Czas jest tym, czego najbardziej potrzebujemy, ale tego, co najgorzej wykorzystujemy.

 Żyjemy w epoce, w której nadmiar wolnego czasu staje się równie niebezpieczny jak jego brak. Czas to cenny zasób, który trzeba umieć dobrze spożytkować.

 Czas jest postrzegany jako coś nieosobistego, obiektywnego, jako swoisty format, w którym istnieje całe nasze życie, gdy na prawdę jest – niejako paradoxalnie – najosobistowszym aspektem naszego bytowania.

 Ludzie są dziwni. Mając czas, marnują go, potem gdy już go nie mają, desperacki próbują zatrzymać to, co nie zatrzymuje się nigdy.

 Wysłuchajcie, jeśli mogę was poprowadzić przez świat. Wszyscy jesteśmy pasożytami czasu, wszytko od nas spada, rodząc strach i nadzieję. I trzeba też powiedzieć bardzo dokładnie, że niewielu z nas potrafi wykorzystać to co otrzymał.

 Czas jest jedyną rzeczą, której nie możemy dotknąć, pojąć, a mimo to toczy się nieodwracalnie, przemijając cicho i nieubłaganie.

 Nie patrz w przeszłość - tam już byłeś i wszystko widziałeś. Idź naprzód tam będzie ciekawiej!

 Czas nas uczy, zbyt często na własnych błędach, że życie nie jest basenem, lecz oceanem. Zbyt wielkim, by poznawać jego głębie. Zbyt nieprzewidywalnym, by przewidzieć jego sztormy. Zbyt pięknym, by go nie kochać.